Zakrztuszenie u dziecka może zdarzyć się w różnych sytuacjach, nie tylko w czasie jedzenia. Gdy przedmiot lub kęs pokarmu utknie w drogach oddechowych, powstaje zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia. Wtedy najważniejsze jest, aby szybko udzielić pierwszej pomocy. Najgorsza jest panika lub bezczynność. Zakrztuszenie u dziecka może zdarzyć się niemal w każdej chwili – podczas jedzenia, zabawy, na spacerze. Zakrztuszenie w większości przypadków jest niegroźne, czasami jednak dochodzi do powikłania, które nosi nazwę zadławienia. Zadławienie to stan zagrożenia zdrowia i życia. Sprawdź, jak postępować, gdy dziecko się zakrztusi, a co robić, gdy dojdzie do zadławienia. Spis treści: Zakrztuszenie i zadławienie – definicje i skutki Objawy zakrztuszenia u dziecka, objawy zadławienia Co zrobić, gdy dziecko się zakrztusi Pierwsza pomoc w zadławieniu Dlaczego dzieci się krztuszą Zapobieganie zadławieniom u dzieci Zakrztuszenie i zadławienie – definicje i skutki Zakrztuszenie u dziecka to pojęcie, które obejmuje też zadławienie będące powikłaniem zakrztuszenia. O zakrztuszeniu mówi się wtedy, gdy do tchawicy, krtani lub oskrzeli trafi ciało obce. Najczęściej jest nim kęs jedzenia lub odrobina napoju, ale w przypadku dzieci istnieje ryzyko, że do dróg oddechowych trafi też drobna zabawka lub inny niewielki obiekt, który dziecko weźmie do ust. Niegroźne zakrztuszenia kończą się kaszlem i wydaleniem z dróg oddechowych ciała obcego. Jednak nie zawsze zakrztuszenie u dziecka ma tak szczęśliwy przebieg. Gdy kawałek pokarmu lub przedmiot utknie w drogach oddechowych, może zablokować swobodny przepływ powietrza do płuc – dochodzi wtedy do zadławienia. W tej sytuacji organizm nie potrafi samodzielnie pozbyć się powstałej blokady i potrzebna jest pomoc z zewnątrz. Przedłużające się zablokowanie dróg oddechowych, czyli zadławienie, skutkuje niedotlenieniem całego organizmu, ale najbardziej wrażliwy na brak tlenu jest mózg. Im dłużej trwa zadławienie, tym większe ryzyko powstania trwałych uszkodzeń tego delikatnego narządu, a nawet śmierci dziecka. Objawy zakrztuszenia u dziecka, objawy zadławienia Jak odróżnić zadławienie od zakrztuszenia u dziecka? Sprawa jest na szczęście dość prosta. W zakrztuszeniu dziecko kaszle i robi to efektywnie – głośno i intensywnie. Nie traci kontaktu z otoczeniem, nie sinieje, jest w stanie nabierać powietrze do płuc, może próbować mówić. Objawy pojawiające się przy zadławieniu: bezgłośny kaszel brak możliwości mówienia lub brak płaczu u niemówiącego jeszcze dziecka sinienie twarzy utrata przytomności. Co zrobić, gdy dziecko się zakrztusi Jeśli wiadomo, że doszło do zakrztuszenia, a nie zadławienia, trzeba zachować spokój i zachęcać dziecko do kaszlu. W końcu gwałtowny wypływ powietrza z płuc, jaki towarzyszy kaszlowi, najprawdopodobniej wypchnie ciało obce z dróg oddechowych. Nie należy dziecka klepać w tym czasie po plecach, gdyż wstrząsy, zwłaszcza w pozycji pionowej tułowia, mogą jedynie spowodować obniżenie się ciała obcego w drogach oddechowych. Przez dłuższy czas obserwuj dziecko, które się zakrztusiło – także wtedy, gdy wszystko wróci do normy. Zwracaj uwagę na to, czy z czasem nie zmienia się ton podczas płaczu, czy oddech nie staje się cichszy, nie pojawia się świst, kaszel bez przyczyny, sinienie wokół ust, paznokci lub ogólne sinienie skóry. Gdybyś zauważyła któryś z tych objawów, jak najszybciej zawieź dziecko do lekarza. Możliwe, że w dolnym odcinku dróg oddechowych nadal tkwi ciało obce. Pierwsza pomoc w zadławieniu u dziecka Jeśli dziecko się zadławiło, zachowaj zimną krew – to trudne, gdy dziecko walczy o oddech, ale tylko wtedy będziesz w stanie mu pomóc. 1. Ułóż dziecko na przedramieniu twarzą w dół. Dłonią przytrzymaj głowę, nie blokując przy tym nosa ani ust dziecka. Jeśli dziecko jest za ciężkie, by tak je położyć, przedramię oprzyj na swoim udzie. Gdy jest zbyt duże, by oprzeć je wygodnie na przedramieniu, usiądź lub uklęknij na podłodze i przełóż je przez kolana głową w dół. Nigdy nie odwracaj dziecka do góry nogami. 2. Uderz nadgarstkiem w plecy. Powtórz to do 5 razy. Jeśli dziecko złapie oddech, mocniej zakaszle, zacznie głośno płakać, to znaczy, że twoje działanie było skuteczne. A jeśli nie, zrób to, co w kolejnym punkcie. 3. Usuń ciało obce. Odwróć dziecko twarzą do siebie, rozchyl jego usta – jeśli zobaczysz ciało obce, spróbuj je wyjąć jednym palcem (zagiętym jak haczyk). Nie chwytaj go dwoma palcami, bo mogłabyś wepchnąć je głębiej. Jeśli nic nie wskazuje na to, że drogi oddechowe dziecka zostały udrożnione, zrób kolejny ruch: 4. Uciskaj klatkę piersiową. Ułóż niemowlę tak jak w punkcie 1., tyle że na plecach, podtrzymując ręką jego potylicę i rozpocznij uciskanie klatki piersiowej. Połóż na mostku palec wskazujący i środkowy. Uciśnij klatkę tak, aby ugięła się na 1/3 swojej głębokości. Po każdym ucisku poczekaj, aż mostek wróci do pozycji wyjściowej, nie zdejmując z niego palców. Powtórz pięć razy. Jeśli maluch nie zacznie głośno płakać, kasłać, nie pozbędzie się ciała obcego, „uderzaj” i „uciskaj” po 5 razy na przemian. Jeśli to nie pomoże, to dalej: 5. Powtarzaj opisane powyżej czynności aż do skutku lub przybycia fachowej pomocy. Nie poddawaj się, gdyż z czasem rozluźnią się mięśnie gardła i łatwiej będzie ci usunąć tkwiącą w nich przeszkodę. 6. Jeśli dziecko straci przytomność, rozpocznij resuscytację dziecka (w przypadku dziecko, które nie skończyło roku, stosuj zasady obowiązujące przy resuscytacji niemowlaka). Połóż dziecko na wznak na twardym, równym podłożu. Odchyl główkę i wykonaj 5 wdechów po 1-1,5 s. Próbuj do 5 razy. Jeśli to nie da efektu, masuj serce i wentyluj (15 uciśnięć klatki, 2 wdechy). Przed kolejnymi wdechami sprawdź, czy nie widać ciała obcego. Jeśli do tej pory nie wezwałaś pogotowia, zrób to po jednominutowej reanimacji. A jeśli nic się nie zmieni (dziecko nie zacznie się poruszać, płakać), prowadź reanimację aż do jego przybycia bez sprawdzania, czy dziecko oddycha, ma puls itd. Na wszelki wypadek zawczasu powieś w widocznym miejscu telefony ratunkowe: 999 lub 112 (tylko z komórki) – to obowiązujący numer alarmowy w całej Unii Europejskiej. Gdy z dzieckiem dzieje się coś złego, ze zdenerwowania łatwo zapomnieć, pod jaki numer należy zadzwonić. Dlaczego dzieci się krztuszą Wszystkie dzieci poznają świat, nie tylko go oglądając, dotykając, ale przede wszystkim „smakując” to, co wpadnie im w ręce. Po drugie – układ nerwowy dziecka stale dojrzewa i dopiero musi się nauczyć sprawnie połykać pokarm. Nie staraj się więc przemycić kolejnej łyżki zupki, gdy niemowlę jest rozbawione lub z przejęciem opowiada ci coś w swym własnym języku. Wtedy o zakrztuszenie naprawdę nietrudno. Niektóre dzieci krztuszą się jedzeniem, inne mlekiem, starsze mogą zakrztusić się cukierkiem albo wodą na basenie czy własną śliną – w przypadku płynów dostających się do układu oddechowego mówi się o zachłyśnięciu. Jeszcze inne potrafią zakrztusić się drobną zabawką. Do zakrztuszeń u dzieci dochodzi naprawdę często, na szczęście większość z nich nie prowadzi do zadławienia. Pamiętaj też, że częściej od innych dzieci krztuszą się maluchy zmuszane do jedzenia. I nigdy podczas karmienia nie kładź dziecka. Lepiej, by jego główka wraz z górną połową ciała były lekko uniesione. Tchawica u rocznego dziecka ma średnicę jedynie 7 mm. Można więc sobie wyobrazić, że wystarczy naprawdę niewielki przedmiot, aby doprowadzić do zakrztuszenia czy nawet zadławienia. W dodatku podrażnione drogi oddechowe mogą zareagować skurczem, co dodatkowo zmniejszy ich światło i jeszcze bardziej utrudni przepływ powietrza. Zapobieganie zadławieniom u dzieci Uwaga na drobne przedmioty! Po każdym praniu sprawdź, czy guziczki i ozdoby na ubrankach dziecka są mocno przyszyte. Upewnij się też, że od jego zabawek nie można czegoś łatwo oderwać. Schowaj te, które są przeznaczone dla dzieci powyżej 3. roku życia. Nigdy nie pozwalaj niemowlęciu bawić się sflaczałym lub pękniętym balonem. No i pilnuj starszego rodzeństwa, aby nie karmiło malucha swoim jedzeniem ani nie dawało mu swych zabawek. Nie połykaj też przy dziecku żadnych leków (maluch może spróbować cię naśladować, poza tym możesz nie zauważyć, że maleńka tabletka potoczyła się pod stół). Tuż przed karmieniem nie smaruj dziąsełek niemowlaka żelem łagodzącym swędzenie towarzyszące ząbkowaniu. Sprawdź też, czy tarcza smoczka nie jest na tyle mała, by dziecko mogło go włożyć do buzi w całości. I nigdy nie zostawiaj dziecka samego, gdy je. Powodem zakrztuszenia może być nawet miękka kukurydziana chrupka! Konsultacja: dr Stanisław Bogucki, chirurg dziecięcy, specjalista medycyny ratunkowej. Szpital Dziecięcy im. prof. dr. Jana Bogdanowicza w Warszawie Zobacz także: Jak pomóc dziecku, które się zakrztusiło [WIDEO] Najczęstsze przyczyny zadławień u dzieci [WIDEO] Resuscytacja dzieci w różnym wieku

Lękliwy pies to poważny problem dla właściciela. Zwierzę nie akceptuje samotności, unika długich spacerów, nie czuje się pewnie w zwykłych sytuacjach, dając przy tym znać o swojej słabości poprzez głośne szczekanie i skomlenie. Jak poradzić sobie ze strachliwym psem? Czy można mu jakoś pomóc? Oto 5 ciekawych pomysłów. Dostosuj ton głosu – najgorsze, co może robić w takiej sytuacji właściciel, to wymuszanie na psie, aby przestał się bać własnego cienia. Krzyki na pewno nie pomogą. Lepiej jest zaakceptować fakt, że pies nigdy nie będzie przebojowym zdobywcą osiedla. Unikaj krzyków czy choćby delikatnego podnoszenia głosu. Pilnuj, aby w domu nie panowały hałasy. Znajdź psu bezpieczny azyl – lękliwe psy najchętniej zaszywają się w miejscu, które uznają za bezpieczne. Warto pozwolić pupilowi na samodzielne wskazanie takiego azylu. Jeśli zauważysz, że pies najchętniej spędza czas za kanapą, to przestaw tam legowisko. Nie zmuszaj psa do aktywności w miejscach, których się boi. Terapia – o wizycie u psiego behawiorysty warto pomyśleć wtedy, gdy lęki pupila zaczynają być nieznośne i utrudniają wszystkim życie. Przykładem może być chociażby częste zwracanie pokarmu, niekontrolowanie potrzeb fizjologicznych czy paniczny strach przed wyjściem z domu. Wówczas pomoc specjalisty może być niezbędna. Szkolenie – psy najczęściej boją się tego, czego nie znają. U podstaw ich lęków leży np. brak kontaktu z innymi psami. Szkolenie będzie wówczas idealnym rozwiązaniem. Pod okiem profesjonalnego trenera pies będzie miał okazję do zapoznania się z innymi zwierzętami. Pozna nowe zabawy i przekona się, że świat wcale nie jest taki straszny, jak mogło mu się wydawać. Odwracanie uwagi – jeśli pies boi się konkretnych rzeczy i sytuacji, jak np. hałasy za ścianą czy dźwięk przejeżdżających samochodów, to warto zadbać o odwrócenie jego uwagi od tych „zagrożeń”. Przydatne będą różne zabawki – pies będzie mógł je gryźć i w ten sposób się uspokoić. Przy okazji nie zniszczy domowych przedmiotów. Bywają psy, których lękliwość jest tak głęboko zakorzeniona, że nie da się jej do końca wyplenić. Trzeba to zaakceptować i pomóc swojemu pupilowi w trudnych dla niego sytuacjach. Choćby były bardzo częste. Zgłoś swój pomysł na artykuł

Intro Text Dla wielu psów jazda autem może być bardzo przykrym doświadczenie. Zwierzęta lękowe, a także te z nieznaną przeszłością mogą zwyczajnie bać się podróży samochodem. Zdarza się nawet, że pies sztywnieje już na sam widok samochodu. Co zrobić, gdy pies boi się jazdy samochodem? Jak pokonać strach przed podróżą autem u psów? Content Przyzwyczajanie psa do samochodu – wybór sposobu podróżowania Zanim w ogóle zaczniemy proces oswajania psa z podróżowaniem samochodem, musimy zastanowić się, w jaki sposób będziemy przewozić naszego pupila. Najbezpieczniejszą opcją jest odpowiednio dopasowana klatka w bagażniku. To również jedno z najbardziej komfortowych rozwiązań dla większości psiaków, choć często wymaga dodatkowego czasu na przyzwyczajenie. Jeśli zdecydujemy się na wyjście, musimy dołożyć starań, by pies w pełni zaakceptował samą klatkę, jeszcze zanim zaczniemy zamykać go w samochodzie. W tym celu należy umieścić klatkę w domu i stopniowo przyzwyczajać do niej psiaka. Z początku w ogóle nie powinniśmy jej zamykać, gdy pies jest w środku. Nie należy zwierzęcia zmuszać do niczego, a sam proces przyzwyczajania powinien opierać się na tzw. „crate games”, czyli grach i zabawach, które mają na celu oswojenie psa z klatką. Dopiero, gdy pupil w pełni zaakceptuje nowe legowisko, należy przenieść klatkę do samochodu. Innym rozwiązaniem jest przewożenie psiaka na tylnej kanapie, przypiętego pasami bezpieczeństwa. Taka opcja może być dla niektórych psów nieco mniej komfortowa, jednak zwykle dobrze się sprawdza. Ważne, by pies w czasie jazdy był całkowicie bezpieczny i nie miał możliwości przedostania się na przód. Przyzwyczajanie psa do podróży samochodem – niezbędne akcesoria Na pewno w procesie nauki przydadzą się ulubione smaczki naszego psiaka. Jeśli planujemy wozić psa w bagażniku, oprócz klatki możemy potrzebować również rampy, dzięki której pies spokojnie wejdzie do auta. Nie każde zwierzę będzie umiało samodzielnie wskoczyć do klatki, zwłaszcza jeśli pies boi się jazdy samochodem. Planując przewozić psa na tylnej kanapie potrzebujemy wygodnych, dobrze dopasowanych szelek typu guard oraz pasa bezpieczeństwa dla psa. Przydatna może się okazać również specjalna mata, która ochroni siedzenia przed sierścią i brudnymi łapami po spacerze. Jak pokonać strach przed podróżą autem u psów? Pierwsze kroki Na początku należy zacząć bardzo powoli, od oswajania psa z widokiem auta. Dobrze, jeśli mamy do dyspozycji parking pod domem, lub zaciszne miejsce, w którym nikt nie będzie nam przeszkadzał i nie będziemy mieli zbyt wielu rozproszeń. Pierwszym krokiem jest bowiem otwarcie drzwi bądź bagażnika samochodu i pozwolenie psu spokojnie zapoznać się z maszyną. W miarę możliwości pies powinien być luzem, lub na dłuższej lince, by nie ograniczać jego przestrzeni. Nagradzamy psa smakołykiem za każde podejście blisko samochodu i obwąchanie. Jeśli widzimy dyskomfort u zwierzęcia, pozwalamy mu chwilę oddalić się od niepokojącej maszyny i za chwilę próbujemy ponownie, stopniowo zwiększając odległość. Gdy już pies przestanie obawiać się samej obecności auta, możemy spróbować zachęcić go do zajrzenia do środka. Robimy to naprowadzając go ręką ze smakołykiem lub po prostu wrzucając przysmak do wnętrza samochodu. Na tym etapie nie zmuszamy psiaka do pozostawania dłużej w pojeździe, jeśli nie czuje się zbyt pewnie. Możemy jednak stopniowo przedłużać czas przebywania w samochodzie skarmiając zwierzę smaczkami. W zależności od komfortu naszego czworonoga należy rozłożyć poszczególne czynności na kilka różnych sesji treningowych. Strach przed jazdą samochodem – ruszanie z miejsca Jak dojdziemy już do etapu, w którym pies swobodnie jest w stanie wejść do samochodu i wytrzymać tam dłuższą chwilę, możemy spróbować zamknąć klatkę lub zapiąć pas bezpieczeństwa. Na początku trwa to kilka sekund i nie zatrzaskujemy za sobą drzwi. Staramy się skarmiać psiaka i nie blokować mu możliwości wyjścia z samochodu po odpięciu pasa lub otwarciu klatki. Gdy już pies zaakceptuje ten stan, możemy spróbować zamknąć drzwi na kilka sekund. Następnie stopniowo wydłużamy ten czas, a później dokładamy wsiadanie do samochodu na fotel kierowcy. Kolejnym krokiem jest włączenie silnika. Nawet jeśli nasz pies do tej pory nie wykazywał zbyt wielu objawów stresu, powinniśmy dokładnie obserwować jego reakcję na dźwięk odpalanego auta. Może bowiem okazać się, że jest to dla niego bardzo trudne doświadczenie. Na początku nie ruszamy w ogóle z miejsca i nagradzamy psa słownie oraz smakołykami (jeśli siedzi na tylnej kanapie). Tego typu sesje powinny trwać po kilka – kilkanaście sekund i zakończyć się wypuszczeniem psa z samochodu. Gdy pies przestanie obawiać się dźwięku silnika, następnym krokiem jest ruszenie z miejsca. Z początku możemy przejechać zaledwie kilka metrów – wszystko zależy od reakcji naszego psiaka. Z czasem wydłużamy stopniowo przejażdżki, kończąc je w sposób atrakcyjny dla zwierzęcia, np. zabierając go na dłuższy spacer w nowej, ciekawej okolicy, organizując trening czy po prostu wspólnie bawiąc się w nowym miejscu. Warto pamiętać, że w zależności od nasilenia lęku naszego psa, cały proces może trwać od kilku dni do nawet kilku miesięcy, dlatego należy uzbroić się w cierpliwość i dużą ilość smakołyków. Na każdym etapie musimy pilnować, by zwierzę czuło się jak najbardziej komfortowo - nie możemy go do niczego zmuszać ani blokować mu możliwości wyjścia z ciężkiej sytuacji.

co zrobic gdy pies sie zakrztusi